Ouderbetrokkenheid

Ouderbetrokkenheid. Een woord dat ik regelmatig op m’n werk hoor. Op allerlei manieren willen we de ouders meer betrekken bij het onderwijs van hun kinderen. Uiteenlopende activiteiten worden er georganiseerd, zoals het lezen met zwakke lezers, voorlezen bij de kleuters voor het versterken van hun woordenschat, helpen bij de benefietmarkt, helpen bij een educatief uitje en ga zo maar door. Helaas zie ik dat het vaak dezelfde ouders zijn die betrokken zijn en actief bezig zijn in de school. Natuurlijk kun je als ouder niet overal betrokken bij zijn, want er zijn ook genoeg werkende ouders. Maar er is één moment in het schooljaar waarop er opeens een heleboel betrokken ouders zijn. Het schoolreisje. Sommige ouders geven aan het begin van het schooljaar al aan dat ze mee willen met het schoolreisje, dat vaak in april/mei plaatsvindt. Dan zijn er nog de ouders die eisen dat zij als begeleider mee gaan met het schoolreisje. 
Ik begrijp dat het schoolreisje hét uitje is van een schooljaar, maar als je als ouder verder nooit betrokken bent bij de school en het onderwijs van je kind, en dan opeens wel beschikbaar bent als we op schoolreisje gaan. Dan gaan er bij mij toch wel wat belletjes rinkelen.  
Maar ouderbetrokkenheid heeft voor mij ook een andere betekenis; dat je als ouder zorg draagt voor je kind. Dat je weet wat er zich op school afspeelt, dat je weet waar je kind op school mee bezig is. Dat begint al bij de informatieavond aan het begin van het schooljaar. Ik mag blij zijn als er vijf ouders komen. Op zo’n avond vertel ik wat de kinderen allemaal te wachten staat in groep 3. Ouders kunnen hun vragen stellen, want voor veel ouders is het hun eerste kind dat naar groep 3 gaat en dus ook voor hen best wel spannend. Ik vind het zelf altijd een zinvolle avond en op deze manier weten de ouders al een heleboel en hoeven ze dit later in het schooljaar niet te vragen. Want dat is wat er vaak gebeurd met de ouders die niet aanwezig waren. Ze hebben allerlei basisvragen die tijdens de informatieavond aan bod zijn gekomen.

Kijk, ik weet ook wel dat niet iedereen kan komen in verband met werk of oppas, maar je kan wel je best doen om te komen. En helaas doet niet iedere ouder dat.
In groep 3 hebben de kinderen op woensdagochtend gym. Het gehele schooljaar. De eerste paar keren worden er nog wel eens gymschoenen of gymkleding vergeten. Kan gebeuren. Het is het begin van het schooljaar. Maar als je aan het eind van het schooljaar nog steeds je gymkleding vergeet. Zucht. Ja, wat moet ik er van zeggen. Is het de verantwoordelijkheid van het kind of van de ouders? De ouders worden regelmatig herinnerd aan de gymdag door middel van het weekbericht. De kinderen zijn 6 of 7 jaar. In hoeverre kun je hen verantwoordelijkheid geven tot het mee brengen van hun gymkleding op woensdag? Je kunt ze eraan herinneren als ouder. ‘Welke dag is het morgen? Wat ga je dan doen op school?’ En je kind er die bewuste ochtend nog eens aan haar herinneren, maar dat moet jij als ouder wel doen. Voor de gymdocente is het ook vervelend als kinderen geen gymkleding aan hebben, zowel voor de veiligheid als voor de hygiene. Dus als je twee keer je gymkleding bent vergeten en het gebeurt voor een derde keer dan mag je een les niet mee doen. Uiteraard worden ouders hier dan ook van op de hoogte gebracht. En nog zijn er kinderen die keer op keer hun gymkleding vergeten. Ouders beseffen volgens mij niet altijd dat hun kinderen er de dupe van zijn.
Ik begrijp het soms gewoon niet. Ik ben al een aantal jaren juf en sinds twee jaar zelf ook moeder. En sinds ik zelf moeder ben begrijp ik van sommige ouders echt helemaal niets. Ik begrijp gewoon niet dat ze niet betrokken zijn bij hun kind. Want ik zie het niet alleen op m’n werk, maar ook op de crèche van m’n dochter. Wat is het toch met ouders dat ze niet betrokken (willen) zijn bij het leven van hun kind? 

Ik hoor ouders regelmatig zeggen dat het allemaal zo hard gaat met hun kind. Dat ze van baby zo snel groot zijn. Ja, dat klopt. Maar dat is dan juist een goede reden om betrokken te zijn bij het leven van je kind. Voor je het weet gaan ze de deur uit, trouwen ze en stichten hun eigen gezin. 

Opvoeden is zwaar en een fulltime baan. Misschien wel naast een andere baan die je hebt. Maar het is een baan waarbij je zo veel terug krijgt in de vorm van liefde, genegenheid en aandacht. Dat wil je toch niet mislopen? Ik althans niet. En daarom probeer ik zo betrokken mogelijk te zijn bij het leven van mijn dochter. Iets waar ik bewust voor heb gekozen, omdat ik het vanuit mijn eigen opvoeding ook zo heb ervaren. Mijn ouders waren actief betrokken bij de basisschool waar mijn broertje en ik op zaten, maar ook toen we op de middelbare school zaten waren zij betrokken. Er werden veel activiteiten met en voor ons gedaan. Voor mij is het dus nu vanzelfsprekend dat ik het bij mijn dochter ook zo doe. 

Ik weet dat iedere ouder zijn of haar eigen opvoedingsmethode hanteert, maar naar mijn idee zou in iedere methode de betrokkenheid bovenaan moeten staan.