Eenzaamheid tijdens de ramadan

Ramadan 2021. De eerste ramadan in mijn nieuwe woning en de tweede ramadan als alleenstaande vrouw. De afgelopen maand heb ik vaak de vraag gekregen of ik het niet erg vind om alleen te zijn tijdens de maand Ramadan. Alleen te zijn tijdens suhoor (maaltijd bij het aanbreken van het vasten) en iftar (maaltijd bij het verbreken van het vasten). Of ik mij niet eenzaam voel.
Voordat ik hier verder op in ga ben ik op zoek gegaan naar wat er verstaan wordt onder eenzaamheid.

Wat is eenzaamheid?
“Eenzaamheid is het subjectief ervaren van een onplezierig of ontoelaatbaar gemis aan (kwaliteit van) bepaalde sociale relaties. Het kan zijn dat het aantal contacten dat men heeft met andere mensen geringer is dan men wenst. Het kan ook zijn dat de kwaliteit van de gerealiseerde relaties achterblijft bij de wensen.” Prof. De Jong Gierveld

Eenzaamheid is je niet verbonden voelen. Je ervaart een gemis aan een hechte, emotionele band met anderen. Of je hebt minder contact met andere mensen dan je wenst. Eenzaamheid gaat gepaard met kenmerken als negatieve gevoelens van leegte, verdriet, angst en zinloosheid en met lichamelijke of psychische klachten.

Eenzaamheid is een persoonlijke ervaring. De een heeft meer betekenisvolle relaties of een groter sociaal netwerk nodig dan de ander. Anderen kunnen moeilijk van buitenaf zien of je je eenzaam voelt. Zij zien lang niet altijd dat je ontevreden bent over je contact met je partner, vrienden, familie of andere mensen. Dat je het moeilijk vindt om relaties te verbeteren. Of zelfs de moed hebt opgegeven. Dit maakt eenzaamheid zo moeilijk in te schatten. Het is iets wat je alleen zelf kunt voelen.

Iedereen voelt zich wel eens eenzaam. In veel gevallen verdwijnt dat eenzame gevoel vanzelf als je weer beter in je vel zit. Eenzaamheid is vooral een probleem voor mensen die het sterk of langdurig voelen. Dan kan een negatieve spiraal ontstaan.

Eenzaamheid is niet hetzelfde als alleen zijn – het kan wel samenvallen. Wanneer iemand geen of nauwelijks sociale contacten heeft, spreken we van sociaal isolement.

Hierboven heb ik omschreven wat er verstaan wordt onder eenzaamheid. Tijdens de maand Ramadan heb ik mij alles behalve eenzaam gevoeld. Ik denk dat ik mij tijdens mijn huwelijk eenzamer voelde dan nu.
Vond ik het niet erg om alleen te zijn tijdens suhoor en iftar? Nee absoluut niet. Mijn oudste dochter heeft een aantal dagen mee gevast en toen we hebben we dus samen aan tafel gezeten tijdens suhoor. Ook mochten mijn dochters een paar keer wakker blijven om het vasten met mij te verbreken.

Zoals jullie hierboven kunnen lezen zijn eenzaamheid en alleen zijn nauw met elkaar verbonden, maar toch niet hetzelfde. Tijdens mijn huwelijk voelde ik mij vaak eenzaam, en ook tijdens de maand Ramadan. Ik voelde mij totaal niet verbonden met mijn toenmalige partner.
Nu voelde ik mij enorm verbonden met Allah en met mezelf. Ik heb tijdens deze ramadan veel tijd gehad voor mezelf. Voor wat ik wilde en belangrijk vond. Ik hoefde mij niet druk te maken om wat een ander wilde, om wat een andere wilde eten. Ik hield de maaltijden tijdens de maand Ramadan simpel, maar voedzaam en gezond. Iedere avond heb ik genoten van mijn iftar. En terwijl ik deze nuttigde was ik vaak qoran aan het lezen of ik las een ander islamitisch boek. Heerlijk, om zo nauw verbonden te zijn met je Schepper en Zijn Boek. Ook was ik wel eens aan het appen met vriendinnen die ook alleen aan het eten waren, of ik luisteren voice memos van vriendinnen af, maar ik heb ook wel eens televisie gekeken tijdens het nuttigen van m’n iftar.

Vandaag is het al weer de 29e dag van de maand Ramadan. Donderdag zullen wij deze maand afsluiten met een feest, genaamd eid ul fitr. In de volksmond ook wel het Suikerfeest genoemd, maar ik denk dat ramadanfeest een betere benaming is. Ik zal deze dag doorbrengen met mijn dochters en een vriendin een haar kinderen. Ook zullen de meiden naar hun vader gaan.

Ik wens iedereen een gezegend feest toe en ik hoop dat niemand tijdens deze dag eenzaamheid zal ervaren.

Moederdag zonder moeder

Moederdag wordt gevierd ter ere van het moederschap. In Nederland en België valt Moederdag op de tweede zondag van mei.
Het vereren van moeders is een veel oudere traditie dan de moderne Moederdag en gaat terug op de moedercultus in het klassieke Griekenland. Moederdag of Moedertjesdag vindt zijn oorsprong in het oude of antieke Griekenland. Daar werden niet zozeer de gewone moeders in het zonnetje gezet, maar werd Rhea, de moeder der goden, geëerd.
De katholieke Kerk kent een lange traditie van verering van Maria, de moeder van Jezus.

Pas in het midden van 19e eeuw werd Moederdag in Amerika geïntroduceerd. In 1870 startte rechter Julia Ward Howe uit Philadelphia een grote publiciteitscampagne voor Moederdag, een dag die in het teken moest staan van pacifisme en ontwapening door vrouwen. Het succes kwam echter pas nadat Anna Marie Jarvis (1864-1948) uit Grafton (West Virginia) in 1907 Moederdag begon te promoten als een dag van waardering voor moeders. In 1908 organiseerde zij de eerste Moederdag, vooral om haar moeder Ann Reeves Jarvis te herdenken, die in de Amerikaanse Burgeroorlog zogenaamde Mother’s Day Work Clubs had georganiseerd om voor voedsel en medicijnen voor hulpbehoevende moeders te zorgen. Het idee sloeg aan, en Jarvis zette door om meer mensen over te halen. In 1914 besloot president Woodrow Wilson dat elke tweede zondag in mei voortaan Mother’s Day zou zijn, een nationale feestdag.
De feestdag heeft zich in zijn huidige vorm vanuit de Verenigde Staten over de rest van de westerse wereld verspreid. In Nederland begon de traditie rond 1925.
In 1924 kwam Moederdag overwaaien naar Nederland, toen de Koninklijke Maatschappij voor Tuinbouw en Plantkunde deze dag introduceerde met gerichte campagnes. Ze hoopte hiermee de bloemenverkoop in Nederland te stimuleren. Dat lukte: tot op de dag van vandaag is een bos bloemen het populairste moederdagcadeau. Slechts de helft van de Nederlanders heeft in 2018 ‘iets aan Moederdag gedaan’. Dat was in het jaar ervoor nog 57 %.

Vandaag, 9 mei 2021, is het ook weer Moederdag. Moederdag is een dag waar ik als kind mooie herinneringen aan heb en die koester ik ook zeker. Sinds het overlijden van mijn moeder hoop ik altijd maar dat deze dag zo snel mogelijk voorbij gaat.
Als kind maakten mijn broertje en ik een knutselwerkje op school en gingen we samen met m’n vader een cadeautje voor onze moeder kopen. Een groot cadeau hoefde m’n moeder niet. Ze was ook blij met een zelfgebakken taart of cake. En toen we wat ouder waren gingen we ook wel eens ergens lunchen met elkaar. Mijn moeder hechte niet enorm veel waarde aan Moederdag. Ze zei ook dat we haar iedere dag moesten waarderen en niet alleen op één speciale dag.
We gingen op Moederdag wel altijd naar mijn oma, waar mijn tantes en neefje en nichtje dan ook kwamen. En dan aten we altijd asperges met opgebakken aardappels, ei en zalm of een vlees. Asperges koppel ik dus ook altijd aan Moederdag. En mijn oma kon ze zo ontzettend lekker maken.

Zeven jaar geleden is mijn moeder overleden en ik kan me de eerste Moederdag na haar overlijden nog goed herinneren. Een vreselijke dag was het. Ik ben die dag naar m’n oma gegaan, maar wild er eigenlijk niet zijn. Ik vond het vreselijk om winkels in te gaan, want overal wed je geconfronteerd met Moederdag artikelen. Vreselijk vond ik het. En nog steeds vind ik het heel confronterend merk ik. Er zijn zo veel mensen die geen moeder meer hebben of die graag moeder hadden willen zijn. Dit soort momenten zijn dan heel confronterend. Ook als je niet veel waarde aan deze dag hecht, want laten we eerlijk zijn, we moeten onze moeders iedere dag waarderen en niet alleen op Moederdag. Binnen de islam wordt Moederdag niet gevierd. Het is geen islamitische feestdag en moslims delen ook de mening dat we onze moeders iedere dag moeten waarderen. Hier is ook een hele mooie hadith (overlevering) over. Toen mijn moeder deze voor het eerst hoorde was ze er helemaal fan van en ze herhaalde hem veelvuldig.

“O Boodschapper van Allah, wie van de mensen heeft het meeste recht op goed gezelschap van mij?” Hij antwoordde: “Je moeder.” De man vroeg: “En wie dan?” Hij antwoordde: “Je moeder?” “En wie dan?” Hij antwoordde: “Je moeder.” “En wie dan?” hij antwoordde: “Je vader.”

In Sahih Bukharie en Sahih Muslim staat dat Abu Hurayrah (moge Allah tevreden met hem zijn) heeft overgeleverd dat er een man naar de Boodschapper van Allah (vrede en zegeningen zij met hem) ging en deze vraag stelde, waarop de Boodschapper van Allah (vrede en zegeningen zij met hem) de bovenstaande antwoorden gaf.

Ondanks dat ik Moederdag niet vier, is het gemis van mijn moeder op deze dag toch net ietsjes meer dan anders. Hoe dat komt? Ik weet het niet zo goed, maar ik denk dat het toch ook komt doordat ik goede herinneringen aan deze dag heb. Als bekeerling heb je verschillende niet-islamitische feestdagen als kind altijd mee gekregen en daar heb je herinneringen aan. Ik althans wel. Op dit soort dagen denk je daar aan terug en koester je deze herinneringen.

Beeldschermen

Ongeveer twee weken geleden plaatste ik op social media een foto van mijn dochters toen zij tv mochten kijken. Na aanleiding van deze foto kreeg ik veel reacties van verschillende moeders over de schermafapraken bij mij in huis, waarom ik deze had en wat mijn dochters deden buiten het tv kijken om. Ik was eerlijk gezegd best verrast door de reacties, omdat het voor velen uitzonderlijk was wat ik deed. Twee dagen na het plaatsen van de foto plaatste ik de foto nog een keer met begeleidende tekst. En ook toen ontving ik veel reacties. Vandaar mijn besluit om er een blog over te schrijven.

En daarvoor ga ik terug naar mijn eigen jeugd, want ook mijn ouders hadden een schermbeleid. Zo mochten we niet voor schooltijd en tussen de middag televisie kijken. Behalve als m’n oma kwam oppassen, dan keken we altijd naar een Duits spelprogramma tussen de middag. Geweldig vonden we dat. M’n ouders wisten het en zeiden ook ‘dat is een afspraak die jullie met oma hebben’.
Als mijn vader aan het koken was mochten we Sesamstraat kijken en toen we wat ouder waren werd er het klokhuis en jeugdjournaal aan toegevoegd. In het weekend plozen we met elkaar de televisiegids uit op zoek naar een leuk programma dat we met z’n allen konden kijken.
Telekids was in mijn jeugd een favoriet programma, maar mijn broertje en ik keken er niet heel vaak naar. Bassie en Adriaan en wicky the Viking keken we met veel plezier. En toen ik wat ouder werd keek ik altijd met veel plezier naar het kleine huis op de prairie en dr.quinn. En goede tijden slechte tijden. Maar we konden het ook prima missen.
Ik kan me nog goed herinneren dat we een computer in huis kregen. Deze was in eerste instantie voor mijn moeder haar werk, maar wij mochten er sporadisch ook gebruik van maken. Het was voornamelijk kennis maken met de computer, want ja meer was er niet. Totdat de spelletjes Pac-Man, Prince en Tetris kwamen. Geweldig! Kennen jullie deze nog?
We mochten het spelen, maar met mate. Wat inhield een half uurtje per dag max, maar niet iedere dag. Wel kregen we allebei typles van mijn moeder. Het was haar vak, dus ja wij moesten er ook aan geloven. En na ons volgde alle buurkinderen.

Een televisie op onze kamer was uitgesloten. Dat mocht zodra we 16 waren. Op mijn 14e kreeg ik de oude televisie van de buren, maar mijn moeder voegde er gelijk aan toe ‘leg hem maar op zolder, want je bent nog geen 16, dus hij komt niet op je kamer.’ Vreselijk vond ik het, want het leek me geweldig om een televisie op mijn eigen kamer te hebben. Op mijn 16e verjaardag was ik enorm blij dat ik dan eindelijk een tv op mijn kamer mocht. Alleen heb ik er amper naar gekeken, want ik vond het eigenlijk niets om alleen op mijn kamer televisie te kijken, dus zat ik vrijwel altijd beneden om samen met m’n ouders en broertje te kijken.

Een spelcomputer heb ik als kind nooit gehad. We kregen wel een gameboy toen we naar Suriname en Canada gingen vliegen, maar daar bleef het ook bij. Zowel mijn broertje als ik hadden ook geen interesse in een spelcomputer en vermaakte ons prima op andere manieren.

Toen ik ging trouwen moest ik enorm wennen aan het altijd aan staan van de televisie. Mijn ex-man had de televisie het liefst de hele dag aan staan, ook als er bezoek was. Ik vond dat heel raar en onnodig, want 9 van de 10 keer werd er niet naar de televisie gekeken. Ook kende ik dit vanuit mijn opvoeding helemaal niet. Het was niet gepast om de televisie aan te zetten als er bezoek was.
Na lange tijd heb ik het eruit gekregen en stond de televisie alleen aan als er ook daadwerkelijk naar werd gekeken.

Op mijn 29e werd ik zelf moeder. Voordat ik moeder werd had ik al goed nagedacht over de opvoeding en het moederschap. Zo ook over het televisie kijken. Voor een baby vond ik het onnodig om de televisie aan te zetten. Ook niet als ik ging schoonmaken of douchen. Ik ging douchen zodra m’n dochter sliep of ik zette haar met wipstoeltje en al in de badkamer met wat speelgoed. Toen de oudste een peuter was mocht ze wel even televisie kijken als ik ging douchen, maar ze wist ook dat hij uit moest zodra ik klaar was. Dat was dan ook vaak het enige moment op een dag dat ze televisie mocht kijken. Op een gegeven moment mochten ze later op de dag nog wel een keer televisie kijken of op de tablet een filmpje kijken ofzo.
Ik zei altijd duidelijk hoe lang ze televisie mochten kijken en besloot samen met hen wat er gekeken werd.
Op een gegeven moment merkte ik bij mijn oudste dochter een omslag in haar gedrag nadat zij televisie had gekeken. Ze was erg boos, chagrijnig, snel op haar tenen getrapt en had nergens zin in. In eerste instantie koppelde ik het niet echt aan het beeldscherm, maar op een gegeven moment zag ik een patroon erin en dacht ik ‘hè dit is niet fijn.’ Ik heb nagedacht en gepraat over wat ik kon veranderen aan het beeldscherm gebruik. Ik wilde hen erbij betrekken, zodat de afspraken die we zouden maken en ook zouden werken. Mijn oudste dochter had zelf ook ‘last’ van haar eigen gedrag, dus het was een goed moment om in te grijpen. Uiteindelijk zijn we met z’n drieën tot het besluit gekomen dat ze om de dag televisie mogen kijken. We hebben afgesproken dat ze allebei dan één aflevering mogen kiezen van een televisieprogramma en dat de televisie daarna uitgaat.
Via internet had ik een ‘tv weekrooster’ gevonden. Deze hing zichtbaar in de woonkamer, zodat het voor de meiden ook duidelijk was wanneer zij wel en geen televisie mochten kijken.
Natuurlijk waren ze het er niet altijd mee eens aan het begin, maar langzaamaan raakten ze eraan gewend en hadden ze er vrede mee dat ze niet meer dagelijks televisie mochten kijken. Ze genieten van de drie keer per week dat ze wel mogen kijken. In de vakanties en de weekenden dat ze bij mij zijn kijken we wel eens een film en dat vinden ze dan zo ontzettend leuk. Dat is echt iets speciaals voor hen en dat vind ik mooi om te zien. Ze genieten er oprecht van.

Op de vraag wat mijn dochters doen als ze geen televisie kijken, kan ik heel duidelijk zijn. Een heleboel! Ze houden van tekenen en knutselen, ze kunnen uren met Lego/duplo/playmobile spelen, lezen is een geliefde bezigheid, buiten spelen, fietsen, wandelen, met poppen/barbies spelen, puzzelen, gezelschapsspellen spelen, te veel om op te noemen. Ja ze vervelen zich ook wel eens, maar ook dat is goed en hoort erbij.

Ik doe dit nu zo’n twee jaar en ben er erg tevreden over. Ook hiervoor keken ze niet veel televisie, maar was het voor hen vaak niet duidelijk wanneer en hoe lang ze mochten kijken. Nu wel.
Dit is wat voor ons werkt en waar ik achter sta. Voor iedere ouder en gezin zal het anders zijn. Wel denk ik dat we ons als ouders bewust moeten zijn van het vele beeldschermgebruik van kinderen en van ons zelf. Waarom laten we kinderen kijken? Wat laten we kinderen kijken?
Ik maak me soms best wel zorgen om het vele beeldschermgebruik van kinderen, want wat beloofd dit voor de toekomst? Wat heeft het voor toegevoegde waarde aan de opvoeding van het kind? Kunnen kinderen straks nog wel op een ‘normale’ manier communiceren of alleen maar via een beeldscherm? Is het goed voor de gezondheid van kinderen? Spelen kinderen nog wel buiten? Zal hun fijne en grove motoriek wel goed ontwikkelen?

Vorig week volgde ik via mijn werk een online cursus over beeldscherm gebruik van kinderen. Er werden een aantal interessante websites gedeeld in deze cursus die ik graag met jullie wil delen:

- https://ndt19.nl/oplossing/vinger-van-het-scherm-beleid/ ⁃ https://www.gameninfo.nl ⁃ https://www.mediawijsheid.nl/gezond-online/ ⁃ https://www.hoezomediawijs.nl/app-nek-swipe-duim-of-gamebochel/ ⁃ https://m.youtube.com/watch?v=QTb1RxdxXXE

Nogmaals, dit is mijn visie en gedachte over het gebruik van beeldschermen voor mijn kinderen. Na de vele vragen die ik kreeg na het plaatsen van mijn foto wilde ik dit graag met jullie delen.

Liefs Nancy

De scholen gaan weer open

Deze blog heb ik geschreven toen bekend werd dat de scholen weer open mochten, alleen kom ik er net achter dat hij in mijn concepten is blijven hangen.

Aan het begin van deze tweede lockdown had ik als doel om wekelijks een blog te schrijven over mijn belevenissen. Zoals jullie wel gemerkt hebben is dat niet gelukt. Waarom niet? Het was erg druk en ik wilde mijn focus op mijn twee dochters leggen en de 26 kinderen van groep 3a. Daarnaast allerlei andere zaken die naast het lesgeven gewoon doorgaan, zoals vergaderingen, commissietaken, maar ook het huishouden en rust en tijd voor mezelf.

Maandag 8 februari mogen de scholen weer open. Eindelijk! De rek is er bij de kinderen uit merk ik. Ik krijg berichtjes van ouders dat hun kinderen niet meer zo gemotiveerd zijn, ouders zijn het zat en vinden het zwaar, maar ook voor mij als leerkracht is het lang genoeg geweest. Het online lesgeven is goed gegaan. Het was intensief en het vroeg veel van mijn expertise en flexibiliteit, maar het is me iedere week weer gelukt om les te geven, maar ook om mijn eigen dochters thuis te begeleiden.

Ik had thuis met mijn dochters een goed ritme. Ik merkte dat zij daar baat bij hadden en ik ook. Ik ben enorm blij dat ik voor de lockdown verhuisd ben en mijn dochters nu een eigen kamer hebben. Twee keer per dagen moesten ze online zijn met hun juf en de klas en dan thuis aan het werk. Bij mijn jongste dochter moest ik naast haar blijven zitten, want ze vond het erg spannend om haar juf en klasgenoten via de laptop te zien. Ze vond het lastig om stil te blijven zitten en was vaak met van alles en nog wat bezig, maar ze wist wel precies waar de juf het over had en de opdrachten die de juf aan het eind van de les gaf nam ze ook heel serieus. Ze heeft ook genoten van het spelen. Lekker in haar eentje op haar kamer. Daar kan zij echt van genieten.
Mijn oudste dochter zat alleen achter de tablet. Ik merkte dat het bij haar absoluut niet werkte als ik naast haar ging zitten tijdens de online momenten. Ik was wel in de buurt, dus ik hoorde wat haar juf zei en wat zij die dag moest doen. Na de online momenten kon ze aan het werk en waar nodig was hielp ik haar.
Twee keer per dag gingen we naar buiten. In de ochtend kort en in de middag lang. We vonden dat allemaal erg fijn en konden er daarna weer met frisse moed tegenaan.
En ja ook hier hadden ze wel eens geen zin om te werken, maar ik heb ze toch weten te motiveren. Mijn oudste zei op een gegeven moment ‘het is ook fijn om thuis te werken, want dan kan ik alles achter elkaar maken en heb ik veel tijd over om te spelen’.

Woensdag tot en met vrijdag waren we op school. Mijn dochters in hun eigen klas bij hun eigen juf en ik in mijn groep met een aantal kinderen fysiek aanwezig en de rest online. Hybride onderwijs geven. Het was behoorlijk wennen, maar na de eerste week had ik aardig m’n weg erin gevonden en verliepen de online momenten met mijn groep goed. Ik vond het erg fijn om te zien dat vrijwel alle kinderen twee keer per dag online waren. En ik zag ook aan hen dat het hen goed deed en dat ze ernaar uitkeken. Ik heb mijn best gedaan om het interactief te houden, wat niet altijd even gemakkelijk was, maar ik denk dat het mij en mijn duo-collega aardig goed is gelukt.
De kinderen van groep 3 maakten hun werk niet online, maar moesten foto’s van hun gemaakte werk naar ons opsturen. Wij keken het werk na en schreven altijd een reactie naar de kinderen toe gericht. Dat ze hun werk goed hadden gemaakt, dat we trots op hen waren, dat we het leuk vonden om ze gezien te hebben via Teams, dat we hadden gezien dat ze nieuwe kleren aan hadden, of we kwamen terug op iets wat ze tijdens het online moment hadden gezegd.
Afgelopen vrijdag typte ik in een reactie naar een jongen uit mijn groep en zijn moeder dat we het nog gaan missen om berichten naar elkaar te schrijven. Want ja, ook al was de sluiting van de school niet fijn, het heeft ook veel mooie en goede dingen met zich mee gebracht. Ik heb een aantal kinderen enorm zien groeien, cognitief, maar ook op sociaal emotioneel vlak. Ik heb ouders gezien die enorm aan het strijden waren voor hun kind en alles uit de kast haalden om hun kind zo goed mogelijk te begeleiden.
De lockdown was voor mij ook een bevestiging dat mijn duo en ik een top team zijn. Dat we gemaakt zijn voor dit vak en echt vier handen op één buik zijn. Ik ben zo blij dat ik dit met haar heb mogen doen, want dat maakte deze vervelende situatie een heel stuk draaglijker.

En ja, dan gaan we maandag 8 februari weer open. Afgelopen week was een intensieve week. Er gingen allerlei berichten in het rond over de opening van de scholen, over het testen van kinderen, over de maatregelen die op school gehanteerd moeten worden. Ondertussen moesten wij nog gewoon lesgeven en ons alvast voorbereiden op aankomende week. Maar ik kijk er naar uit om mijn kinderen weer te mogen ontvangen in de klas. Om gesprekken met hen te voeren over de afgelopen weken. Om volop interactie te krijgen tijdens de instructies en alle andere momenten.

Lockdown week 1

De eerste week thuisonderwijs zit erop. Ik zou jullie meenemen in het hele gebeuren van de lockdown en wat voor een invloed het heeft op het onderwijs, op mij als leerkracht, als moeder en wat voor een effect het heeft op de leerkrachten.
In deze blog neem ik jullie mee tijdens de eerste schoolweek van de lockdown.

Afgelopen maandag stond er bij ons al een studiedag gepland, dus de kinderen waren nog vrij en wij leerkrachten hebben de studiedag bijgewoond. Maandagavond ben ik gaan nadenken over de planning voor de dagen dat ik thuis ben met mijn dochters en zij dus online onderwijs zullen krijgen. De hele dag binnen zitten zou geen optie zijn, want daar worden we alledrie niet vrolijker op. Ik had sowieso al bedacht dat we op het normale school-tijdstip zouden opstaan, ontbijten en aankleden. Net als op een normale schooldag. Na hun online instructies even een kwartiertje naar buiten en na 3 uur nog een keer naar buiten voor een langere periode. Als de één les zou volgen, kon de ander even spelen, lezen of al aan het werk gaan. De oudste kon zelfstandig haar instructie volgen, maar bij de jongste zou ik er naast moeten gaan zitten.

Dinsdag was de kickoff van het online lesgeven. Om 8.15 uur waren we alledrie aangekleed en hadden we ontbeten. Voor onze school is dit de eerste keer dat we live les geven, dus het was voor alle leerkrachten ook nieuw en even uitzoeken, maar het is ons allemaal gelukt.
Mijn jongste dochter had als eerste online les. Ze vond het enorm spannend en ik zag aan haar dat ze zich geen houding wist aan te nemen. Ze dwarrelde wat door haar kamer heen en is op een gegeven moment maar gaan liggen op haar tapijt en heeft zo de les gevolgd, terwijl ze ondertussen in een boekje bladerde. Maar ze wist precies waar het over ging en is daarna ook vol enthousiasme aan het werk gegaan met de opdracht die ze van haar juf had gekregen. De oudste was ondertussen aan het lezen op haar kamer. En om 9.15 uur begon haar les. Ze heeft goed mee gedaan en wist naderhand ook precies wat ze moest doen. Na de live lessen hebben we wat fruit gegeten en zijn we naar buiten gegaan. M’n telefoon stond inmiddels roodgloeiend van de whatsapp berichten van de groepsapps van de groepen waar m’n dochters in zitten. En de berichten op social schools stroomde ook binnen van mijn eigen groep 3a. Ja ik had echt het gevoel dat ik vrij was. En nee, ik heb echt niet overal op gereageerd. Dat is iets wat ik geleerd heb vanuit de vorige lockdown. Je kan en hoeft niet overal direct op te reageren, vooral niet als het je werkdag niet is. Het is ook niet haalbaar en je maakt jezelf alleen maar gek.
Het buiten zijn heeft ons goed gedaan, want daarna konden beide meiden fris aan het werk. De jongste was eerder klaar dan de oudste, dus die is lekker op haar kamer gaan spelen.
Na de lunch stond er nog een live moment gepland en ook dat verliep goed. Het werk was ook af, dus ze konden even spelen. In dat uurtje spelen heb ik snel wat in het huishouden gedaan en voorbereidingen getroffen voor het avondeten, want ja ook dat gaat gewoon door. Om 15.00 uur zijn we voor anderhalf uur naar buiten gegaan. De één op haar fiets en de ander op skeelers. En ik lopend. Heerlijk! Ondertussen belde mijn duo-collega voor overleg en kwamen er nog verschillende mails, whatsapp berichten en social schools berichten binnen. Maar ik heb het allemaal even gelaten voor wat het was. De berichten die betrekkingen hadden op mijn dochters heb ik wel gelezen, want zo kregen zij ook een opdracht vanuit de sectie godsdienst. Zo fijn dat ook die lessen gewoon doorgaan. Toen we thuis kwamen hebben we de challenge van de godsdienstleerkrachten doorgenomen en een deel al uitgevoerd. Hierna was het eten, wassen, tanden poetsen, pyjama’s aantrekken, jeugdjournaal kijken, voorlezen en slapen. Voor mij nog geen rustmoment, want ik moest mijn lessen voor de volgende dag voorbereiden en de tassen klaarmaken voor woensdag. Woensdag zou mijn eerste werkdag zijn en dan zouden mijn dochters mee gaan naar school om naar de zogeheten noodopvang te gaan.
Rond 20.30 uur kon ik met een kop thee op de bank zitten. Ik opende Facebook en zag een bericht voorbij komen van mijn oude buurmeisje en mede-leerkracht. Zij is ook moeder van twee kinderen en had vandaag ook haar eerste thuisonderwijs-lesdag erop zitten, als moeder. Het was alsof ik haar bericht had getypt, want het kwam zo overeen met elkaar. Ik heb haar bericht ook gedeeld op mijn pagina met een begeleidende tekst.

Door een vriendin en ook mede-leerkracht werd ik gewezen op het programma ‘klassen’, dat ingaat op het onderwijs en de eerste lockdown van het voorjaar 2020. Het programma werd op npo1 uitgezonden en ik heb er met veel herkenning, verbazing, blijdschap, maar ook verdriet naar gekeken. Het was allemaal zo herkenbaar. De passie van de leerkrachten, hun zorg om kinderen, de frustratie van de kinderen. Het programma sprak mij enorm aan. Ik vond ook dat het programma kanttekeningen had, maar daar wil ik nu niet te veel over schrijven. Het programma is terug te zien via npo start en aanstaande dinsdag zal de volgende aflevering uitgezonden worden. Ik ga zeker kijken. Na aanleiding van het programma kreeg ik het volgende artikel doorgestuurd. https://didactiefonline.nl/artikel/ga-weg-met-die-achterstanden
Het is inmiddels laat, te laat. Dus ik besluit om naar bed te gaan.

Woensdag. Ik had mezelf goed voorbereid en ik keek er naar uit om mijn kids weer te zien. Helaas niet allemaal fysiek, maar wel online. Een aantal kinderen had ik wel in de klas in verband met een vitaal beroep van ouders of kinderen waarvan wij vinden dat zij echt fysiek aanwezig moeten zijn op school, vanwege bijvoorbeeld leermoeilijkheden.
Om 9.15 uur mocht ik live gaan met mijn groep. Mijn duo deed ook gezellig mee met de les. Leuk om je duo als ‘leerling’ in je virtuele klas te hebben. In 30 minuten tijd moest ik instructie geven voor taal, rekenen en begrijpend lezen. En I did it. Het is een hele andere manier van lesgeven en instructie geven dan je normaal in de klas doet, maar ik had wel het idee dat ik er alles uit heb gehaald wat ik eruit kon halen. Ik heb even kunnen kletsen met de kinderen, ik heb vragen kunnen beantwoorden, wisselend beurten kunnen geven, instructie kunnen geven. En na een half uur heb ik zelfs nog met een groepje kinderen kunnen lezen. Ja ik was tevreden over mijn eerste live les. Ik besefte mij wel dat het fijn is dat ik al heel wat jaren voor de klas sta en in de loop der jaren dus veel ervaring heb opgedaan. Dat het heel fijn is dat ik een fijne en goede duo-collega naast mij heb staan. En niet te vergeten de ouders. Want alle kinderen waren online en deden actief mee. En ik weet dat dat mede komt door de betrokkenheid en wilskracht van de ouders. Ook weet ik dat het niet altijd makkelijk is om als ouder je kind de les te laten volgen online, maar het is ze allemaal gelukt en daar ben ik enorm blij om. Trots op mijn ouders en kinderen.
Na het live lesgeven gingen de kinderen van de noodopvang naar gym en godsdienst. Voor mij een moment om mijn live les te evalueren, vragen te beantwoorden van collega’s en hen te ondersteunen en helpen en beschikbaar te zijn via social schools voor de ouders en kinderen thuis. Via social schools kunnen zij ons berichten sturen met vragen en dergelijke. En wij verwachten dat de ouders/kinderen foto’s maken van het gemaakte werk en deze inleveren bij ons, zodat wij kunnen bijhouden wie het werk maakt en zodat wij kunnen zien of de kinderen de lesstof hebben begrepen. Want ‘s middags volgt er een online evaluatiemoment.
Inmiddels waren de noodopvang-kinderen terug van gym en godsdienst en moesten zij natuurlijk ook aan het werk en waar nodig ondersteuning krijgen van mij. Het zijn maar een paar kinderen, dus dat verliep prima. Ze hebben hun brood gegeten en lekker buiten gespeeld. Hierna nog verder met het werk, oefenen met de oefensoftware op de computer en natuurlijk lezen. Want lezen is oh zo belangrijk in groep 3. Maar natuurlijk ook ontzettend leuk.
En om 13.30 uur moest ik weer online zijn voor de evaluatie met de kinderen die thuis zitten. Ik had van tevoren al nagedacht over wat ik zou doen tijdens dat half uurtje. Een half uur lang praten met de kinderen over hoe het werk is gegaan leek me niet efficiënt, dus ik heb een deel van de integratieles van taal gedaan. Hierin werd die dag het ankerverhaal van de kern behandeld met vragen zoals wie speelt er in het verhaal, waar speelt het zich af en wat gebeurd er. Uiteraard ben ik m’n evaluatie begonnen met aan de kinderen te vragen hoe het werken is gegaan, wat zij moeilijk en/of makkelijk vonden. Door middel van het stellen vragen kon ik achterhalen of zij de doelen van de lessen hadden begrepen.
Dit evaluatiemoment verliep voor mij goed. Alle kinderen waren aanwezig en deden actief mee.
Na een half uur kon ik mijn laptop weer sluiten en had ik nog een uurtje met de noodopvang-kinderen. Zij hebben hun werk afgemaakt, de oefensoftware voor rekenen en taal gebruikt en ze mochten kiezen. En ondertussen heb ik nog vragen en berichten van ouders beantwoord via social schools.
Kortom, het was een drukke eerste werkdag, maar ik sloot de dag wel voldaan af. En dat is fijn.

Donderdag en vrijdag zagen er hetzelfde uit, alhoewel ik vrijdag een beetje last had van wat technische problemen. Ik had de verkeerde planning naar de ouders opgestuurd, de link met de luisteropdrachten voor rekenen was niet correct. Tijdens de live les verliep het delen van m’n scherm niet helemaal soepel en stond m’n microfoon een paar keer uit. Maar ja, ook dit soort dingen gebeuren als je voor een klas kinderen staat. Het hoort erbij, wij zijn per slot van rekening ook mensen die wel eens fouten maken.
Het is nu vrijdagavond. Ik heb genoten van mijn vrije vrijdagmiddag. Vanavond lekker film gekeken met mijn dochters en genieten van de rust. Ik heb nog 17 ongelezen e-mails en nog 26 social schools berichten, maar die laat ik even voor wat het is. Op naar het weekend en week 2 van de lockdown.

Leerkracht in lockdown-vakantie

De eerste drie dagen van de lockdown zitten erop. Het is vakantie!
En ja er zullen nu vast lezers zijn die denken ‘hebben de leerkrachten al weer vakantie? Ze hebben al zo vaak vakantie.’ Je mag het veel vinden, maar iedereen die in het onderwijs werkt weet dat je die vakanties echt nodig hebt. En dat je in de vakanties echt niet alleen maar aan het niets doen bent, want zelfs in de vakantie ben je nog met je werk bezig. Achterstallige administratie verwerken, lessen voorbereiden en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Uiteraard wordt de vakantie ook gebruikt om uit te rusten en op te laden, want dat heb je echt nodig. En op dit moment denk ik nog meer dan anders. Want iedere leerkracht weet dat na de kerstvakantie er een intensieve periode aan zal komen. Er komt zo veel meer kijken bij het vak dan alleen maar lesgeven. En begrijp me niet verkeerd, dat die ik met enorm veel liefde en plezier. Lesgeven is echt mijn passie en ik vind het ook heel jammer dat ik mijn passie straks niet volledig kan uitvoeren. Maar het is niet anders en we moeten er het beste van maken. En dat zal ik ook zeker doen.

Afgelopen dinsdag heb ik voor het laatst mijn groep kinderen in het klaslokaal gehad. Dinsdag is mijn vrije dag, maar deze week ben ik het laatste uurtje op school geweest om de dag samen met mijn duo collega de dag af te sluiten. Ik werd verrast door de moeders uit mijn groep met een prachtig cadeau, omdat ik ben verhuisd. Echt ontzettend lief. Ik ben hen enorm dankbaar. Ik praat geregeld met de kinderen over mijn privéleven en zo ook over mijn verhuizing. Ik vind het belangrijk dat de kinderen weten dat ik naast het juf zijn ook nog een ander leven heb. En ik merk dat ik op deze manier een bijzondere band krijg met de kinderen. We brengen tenslotte veel tijd met elkaar door, dus ze mogen wat mij betreft best wat meer weten over mij.

Aan het eind van de dag gingen de kinderen bepakt en bezakt de school uit, zodat we hen straks optimaal thuisonderwijs kunnen geven.

Wij zouden deze week kern 6 van taal afronden en op vrijdag het letterfeest vieren. Een afsluitend feestje, omdat de kinderen alle letters van het Nederlandse alfabet hebben geleerd. Maar helaas, het kon allemaal niet doorgaan. De kinderen hebben kern 6 thuis moeten afronden. Wat wel ontzettend leuk is, is dat een aantal ouders thuis een letterfeest hebben gevierd met hun kind. Dat doet mij als leerkracht echt goed, want we hebben er samen met de kinderen naar toe gewerkt en dan kunnen we het niet uitvoeren zoals we in gedachte hadden. Mijn duo en ik hopen dat we na de lockdown de kinderen alsnog kunnen verblijden met een letterfeest.

De afgelopen dagen hebben wij als team veel met elkaar besproken over de twee weken thuisonderwijs die er na de vakantie aankomen. Hoe staan wij erin, hoe gaan we het vormgeven, wat hebben we geleerd van de vorige lockdown, wat nemen we mee van de vorige lockdown en wat is het beste voor onze kinderen?
Ik heb de gesprekken met de midden- en bovenbouw deels mogen leiden, omdat ik bouwcoördinator ben. En ondanks dat ik weet dat niemand blij is met deze lockdown, zag ik wel een team dat ervoor gaat en dat er alles aan wil doen om de kinderen zo goed mogelijk onderwijs te geven. Ik vind dat zo fijn om te zien. Ik ben gezegend met het team waarin ik werk, want no matter what we zijn er voor elkaar en doen het samen. En dat is heel erg fijn.

De planningen voor de twee weken thuisonderwijs zijn klaar, de berichten naar ouders staan ingepland voor na de vakantie, lessen zijn voorbereid, ouders zijn ingelicht, kinderen die fysiek aanwezig zullen zijn op school zijn in kaart gebracht en vandaag heeft iedereen een test bijeenkomst gehad met zijn groep via Teams. Samen met mijn duo collega hebben we onze kinderen weer mogen zien en even met ze kunnen kletsen. De kinderen waren zichtbaar erg blij om ons en elkaar weer te zien.
Ook mijn eigen dochters hebben vandaag hun klasgenoten en juffen weer gezien. Beiden vonden dat erg fijn.

We gaan er de komende tijd het beste van maken met elkaar en hopen en bidden dat dit alles snel voorbij zal zijn.

Leerkracht in lockdown

Maandag 14 december 2020. Een datum die de geschiedenisboeken in zal gaan, net zoals de rest van het jaar 2020.
Vandaag is er het besluit genomen om de scholen tot en met 19 januari 2021 te sluiten, in de hoop dat het coronavirus dan zal afnemen. In mijn ogen zal het sluiten van de scholen daar geen grote bijdrage aan leveren, maar goed. Daar wil ik deze blog niet over schrijven.

Waarom ik deze blog dan wel schrijf? Omdat ik het nieuws, als leerkracht, met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen heb aangehoord. Waarom? Waarom moeten we dit onze kinderen aan doen? Waarom moeten onze kinderen als het ware gestraft worden voor het feit dat volwassenen zich niet aan de maatregels willen en kunnen houden?
Wekenlang is er gesproken over de achterstand die kinderen hebben opgelopen tijdens de lockdown in het voorjaar. Er werden allerlei extra hulpmiddelen ingezet om de achterstanden die kinderen hadden opgelopen in te halen. En nu willen we die achterstanden nog meer gaan uitbreiden in plaats van beperken. Ik begrijp het niet.
Als leerkracht zie ik enorm op tegen deze lockdown, omdat ik weet hoe intensief en zwaar het is. Het onderwijs is altijd intensief en zwaar, maar met een lockdown wordt dit nog even versterkt. Want het is niet even een paar online lessen verzorgen, nee het is veel meer dan dat. Naast het verzorgen van de online lessen moet je er ook voor zorgen dat je contact onderhoudt met alle kinderen, dat de kinderen het werk maken, dat ze het begrijpen. En dan heb ik het nog niet eens over de sociaal emotionele kant. Beseffen we wat dit doet met kinderen? Ja sommige kinderen zeggen dat ze het wel leuk vinden om thuis te zijn en niet naar school te hoeven, maar ze zijn niet vrij, want ze moeten thuis aan het werk. Het ene kind heeft wel een ouder die kan ondersteunen bij het schoolwerk, maar een ander heeft dit niet. Dus die heeft extra ondersteuning van de leerkracht nodig. En ik als leerkracht geef dit dan ook dat kind, want het is mijn taak en mijn plicht. Ik kan zo’n kind niet aan zijn/haar lot overlaten, maar het betekent voor mij ook weer een extra belasting.
Dan heb je ook nog kinderen die in een onveilige thuissituatie leven. Deze kinderen hebben jou als leerkracht nu nog harder nodig.

Wat ik mij kan herinneren van de vorige lockdown, was de intensiviteit die het allemaal met zich mee bracht. Avonden en nachten waarin ik heb doorgewerkt samen met collega’s. Want naast dat ik leerkracht ben, ben ik ook nog moeder van twee kinderen, die ook thuisonderwijs moeten volgen en die ik daar dus ook bij moet begeleiden.

Ik vraag mij oprecht af wat deze sluiting van scholen voor goeds zal bijdragen aan de sociaal emotionele ontwikkeling van kinderen.
Ik wil tijdens de lockdown proberen om regelmatig een blog te schrijven over hoe mijn dag eruit ziet. Niet om medelijden te krijgen, absoluut niet,maar om een ieder inzicht te geven van hoe zo’n dag eruit ziet. Wat het met je als leerkracht doet en wat het met kinderen doet? Ik wil laten zien hoe leuk mijn werk is, met hoeveel liefde ik het doe. Want ook al is online lesgeven zwaar, ik zal mijn vak altijd met plezier en liefde uitvoeren, ook tijdens een lockdown. Ik zal er alles aan blijven doen om ‘mijn kinderen’ zo goed mogelijk les te kunnen geven, om contact met hen te onderhouden en hen te geven waar zij recht op hebben.

Hooggevoeligheid

Twee jaar geleden stond ik samen met mijn jongste dochter en een collega en tevens vriendin in de keuken op mijn werk (een islamitische basisschool in Amsterdam). We stonden met elkaar te praten en ik weet niet meer hoe het zo kwam, maar op een gegeven moment zei zij tegen mij ‘Nancy, volgens mij is Sara hooggevoelig.’ Waarop ik antwoordde ‘nee joh hoe kom je daar nou bij.’ ‘Mijn collega vertelde mij het één en ander over hooggevoeligheid en dat ze kenmerken bij Sara herkende. Ik wimpelde het een beetje af en heb er verder eigenlijk nooit meer bij stil gestaan. Tot, ik denk, een half jaar geleden. Ik volg een moeder via Snapchat die een zoontje heeft die hooggevoelig is. Zij vertelde regelmatig iets over hooggevoeligheid bij kinderen, wat dit precies inhoudt etc. Ik vond het heel interessant. Ik werk tenslotte met kinderen en ben zelf moeder van twee dochters. Ik kan mij nog goed herinneren dat deze moeder een keer aan het koken was met haar kinderen en de broek van haar zoontje nat werd door water ofzo. Het huis was te klein, want zijn broek was nat en hij moest een nieuwe broek aan. Ik zie nog zo voor me hoe moeder naar boven sjokte om een droge broek te halen voor haar zoontje, waarbij ze ook zei dat ze hoog en laag kan springen, maar dat als zoiets gebeurd hij echt een droge broek wil hebben, want het irriteert hem verschrikkelijk. Dit was voor mij zo herkenbaar, want Sara heeft dit ook. Hierna deelde deze moeder een lijst met kenmerken van hooggevoelige kinderen. Het waren er volgens mij 25 en 24 van deze kenmerken herkende ik bij Sara. Ik heb het lijstje toen ook naar twee vriendinnen gestuurd en gevraagd aan wie zij moesten denken toen ze dit lijstje zagen. Beiden zeiden ‘Sara’.

En toen ben ik gaan lezen, lezen en nog eens lezen. Informatie inwinnen over wat hooggevoeligheid nou precies is, wat er met je gebeurd als je hooggevoelig bent. En eigenlijk overal waar ik las over hooggevoeligheid las ik Sara. Veel dingen vielen voor mij ook op z’n plek. Sokken of een maillot aantrekken is bij Sara vaak een regelrechte ramp. Want iedere naad van de sok voelt zij. Het liefst draagt ze ook geen sokken, maar ja dat kan niet altijd. Ik zag iedere ochtend weer dat het haar echt dwars zat en dat het geen gezeur was. Ze was niet aan het overdrijven, ze voelde die naad echt intens en dat vond ze vervelend. Het kon soms 10 minuten duren voordat zij haar sokken aan had, want dan pas zat de naad van haar sok goed. Inmiddels heb ik naadloze sokken aangeschaft en hebben we hier ‘s morgens geen last meer van.

Sara heeft ook veel huilbuien. In de ogen van een ander lijkt het alsof ze zich aanstelt, maar het is geen aanstellen of overdrijven. Zij voelt bepaalde dingen op een andere manier aan en dat uit zich onder andere door huilen.

Maar wat is hooggevoeligheid nou eigenlijk? Hooggevoelige of hoogsensitieve kinderen hebben moeite met het verwerken van prikkels. Vaak wordt gedacht dat deze kinderen angstig of lastig zijn, maar in werkelijkheid zijn ze gevoeliger en denken ze langer over dingen na. Vaak zijn deze kinderen creatief, slim en vroeg wijs. Ze hebben meer tijd nodig om alles wat ze zien, horen of voelen te verwerken. Een hooggevoelig kind raakt makkelijk overspoeld door emoties. Hierdoor kan het zich gaan terugtrekken en stil of verlegen overkomen. Hooggevoeligheid is geen stoornis of diagnose die door een psychiater of psycholoog vastgesteld kan worden. Het is een aangeboren karaktereigenschap, die omschreven is door Elaine Aron. Zij is een Canadese psychotherapeute en doet al tientallen jaren wetenschappelijk onderzoek naar hoogsensitiviteit. Uit haar onderzoeken blijkt dat bijna 1 op de 5 kinderen (15 tot 20% van de kinderen) hoogsensitief is.

Wat zijn de kenmerken van hooggevoelige kinderen? Hieronder vind je de meest voorkomende kenmerken bij hooggevoelige kinderen. Ieder kind is uniek, elk hooggevoelig kind is dus ook anders. Toch zijn er een aantal kenmerken die bij de meeste hooggevoelige kinderen voorkomen:

Prikkelgevoelig en opmerkzaam
Hooggevoelige kinderen zijn gevoelig voor prikkels van buitenaf. Ze raken dan ook snel overprikkeld en vermoeid. Ze kunnen slecht tegen harde geluiden, een drukke omgeving, schrikken snel en zijn erg gevoelig voor pijn. Hooggevoelige kinderen kunnen last hebben van kleren die kriebelen, nat zijn of niet lekker zitten. Vreemde geuren, geluiden of smaken vallen ze snel op. Dit is voor mij heel herkenbaar bij Sara.

Nieuwsgierig en bedachtzaam
Hooggevoelige kinderen stellen vaak veel vragen. Ze stellen diepzinnige vragen en denken net een stapje verder. Ook dit is voor mij heel herkenbaar bij Sara. Bij vreemden zal ze dit niet zo snel laten zien, maar als ze samen met mij is of mensen die vertrouwd voor haar zijn laat zij dat zeker zien.

Hooggevoelige kinderen kijken eerst of iets veilig is voordat ze ergens in klimmen. Ook houden ze vaak van rustige spelletjes en een rustige omgeving.

Gevoelig voor stemmingen van anderen
Hooggevoelige kinderen hebben oog voor de gevoelens of stemming van anderen. Ze voelen snel aan dat er iets aan de hand is met een ander en ze kunnen goed medeleven tonen. Soms nemen ze stemmingen van anderen over en lijken ze gedachten te kunnen lezen. Ook heel herkenbaar.

Intens en intuïtief
Hooggevoelige kinderen zijn intens. Ze kunnen intens genieten van kleine dingen, maar bijvoorbeeld ook intens boos worden. Ze zijn snel diep ontroerd en reageren vaak vanuit hun intuïtie. Dit herken ik hee erg bij Sara. Zij kan intens genieten van kleine dingen. Maar ze kan ook intens boos en verdrietig zijn. Ik merk ook aan haar dat dit soms lastig voor haar is om hiermee om te gaan. Ze wil vooral begrip en rust op dat moment.

Moeite met verrassingen en veranderingen
Kinderen die hooggevoelig zijn, houden over het algemeen niet van verrassingen. Ze kunnen moeilijk omgaan met grote veranderingen, zoals een verhuizing of een wisseling van groep. Heel herkenbaar. Ik moet Sara altijd enorm goed voorbereiden op wat we gaan doen of wat er gaat komen. En als daar iets in veranderd, moet ik dat ook goed uitleggen. Als iets nieuw is vindt ze het ook lastig. Dit uit ze meestal door te huilen, aan één stuk door. Of ze gaat heel veel praten. In de voorjaarsvakantie gingen we een midweek met vriendinnen van mij naar een bungalowpark. Mijn vriendinnen en hun kinderen kent ze goed, maar het bungalowpark en alles er om heen natuurlijk niet. Het was anderhalf uur rijden en ze heeft non-stop gekletst in de auto. Tegen zichzelf, haar omgeving en ik weet niet tegen wie nog meer. Dit komt doordat zij dan niet weet wat haar te wachten staat en ze daar enigszins nerveus van wordt. Toen we eenmaal waren aangekomen in het bungalowpark en ze wist hoe het er uit zag en wat ze kon verwachten, werd ze rustig en heeft ze heel erg genoten.

Perfectionistisch
Ook perfectionisme komt veel voor bij hooggevoelige kinderen. Deze kinderen onderschatten vaak hun eigen talenten. Het perfectionisme kan tot faalangst leiden. Dit is ook een heel herkenbaar punt voor mij. Sara is enorm perfectionistisch. Ik ook, maar het viel mij al snel op dat Sara het nog een tikkeltje erger heeft. Als zij haar schoenen uittrekt, zet ze deze altijd netjes naast elkaar neer. Hebben haar schoenen klittenband, dan doet ze het klittenband dicht zodra ze haar schoenen heeft uitgetrokken. Sara kan heel netjes kleuren. Als het dan even niet zo netjes is, vindt ze dat niet fijn en wil dan vaak ook niet verder werken. Een tijdje geleden heb ik alle puzzels en spellen van m’n dochters uitgezocht. Ik merkte dat Sara vaak dezelfde puzzel pakte en die zo kan maken. Hij was veel te makkelijk voor haar. Als ik een andere puzzel aanbood wilde ze deze niet maken, want ze kon hem niet maken zei ze. Ze kon het makkelijk, maar ze durfde het niet. Toen ze een keer niet thuis was heb ik alle makkelijke puzzels en spellen weggedaan. Nu moest ze wel gebruik maken van die andere. De eerste paar keren moest ik haar echt overtuigen dat ze het kon en dat het leuk was om ermee te spelen. En dat is gelukkig gelukt.

Doordat ik mij meer ben gaan verdiepen in hooggevoeligheid, kan ik mij ook beter verplaatsen in Sara. Het wil niet zeggen dat het altijd makkelijk is, want ik geef toe dat ik er af en toe heel erg moe en geïrriteerd van word. Ik merk ook dat Sara er beter mee om kan gaan, doordat ik haar beter begrijp. Maar ook voor haar is het niet altijd gemakkelijk om mee om te gaan. Ik denk dat ze zich ook vaak onbegrepen voelt door anderen. Ik vind het belangrijk dat ik haar als moeder help, begeleid en ondersteun. Door mij meer te verdiepen in hooggevoeligheid weet ik dat het belangrijk is om te voorspellen wat er gaat komen, voor rust en regelmaat te zorgen, begrip te tonen voor hoe zij zich voelt en haar ook de tijd te geven om bijvoorbeeld weer tot rust te komen of een insect buiten te bekijken of te ruiken aan een bloem. En de positieve kanten van haar op te noemen. Want die zijn er, een heleboel.

Ik heb dit artikel geschreven omdat ik mijn kennis en ervaring graag met anderen wil delen eopschrijven van mijn bevindingen mij ook helpt in dit hele proces.

Bushra magazine

Afgelopen Ramadan 2020 hebben vier zusters van verschillende afkomsten de eerste editie van het online magazine Bushra gelanceerd. Een magazine voor en door zusters, met uiteenlopende artikelen. De eerste editie heb ik met veel plezier gelezen. En onlangs verscheen de tweede editie van het magazine, met daarin een artikel van mij over het thuisonderwijs, het coronavirus en de eventuele achterstanden die kinderen hebben opgelopen.

Eind mei kreeg ik een mail van één van de oprichters van Bushra met de vraag of ik het leuk vond om een artikel te schrijven met als titel ‘help, heeft mijn kind een leerachterstand opgelopen.’ Ik zei gelijk ja. Ik voelde me gevleid dat ik gevraagd werd. Het onderwijs en juf zijn is mijn lust en leven en schrijven is mijn passie. Dus hoe leuk is het om dit te kunnen combineren. Ik kwam er een paar dagen later achter dat Farah Yousfi van https://www.happyorganizedhome.nl mij had voorgedragen. Super lief!

Het artikel heb ik geschreven vanuit mijn eigen ervaring tijdens het geven van thuisonderwijs. Het was hard werken die acht weken, intensief. Maar ik heb het ook met veel liefde en plezier gedaan.

Toen de tweede editie van Bushra verscheen kreeg ik veel positieve reacties vanuit mijn omgeving en ook de vraag wanneer ik weer ga bloggen. Goede vraag, want het heeft lange tijd stil gestaan op m’n blog. Het heeft verschillende redenen waarom ik al een tijdje niets heb geschreven. Maar ik wil het langzaamaan wel weer gaan oppakken, omdat ik het ontzettend leuk vind om te doen, omdat ik me er goed bij voel en ik hoop dat het schrijven mij nu ook weer helpt om bepaalde gebeurtenissen te verwerken.

Via onderstaande link kun je de nieuwste Bushra online lezen. Wat vinden jullie ervan?

https://www.yumpu.com/nl/document/fullscreen/63584548/zomer-editie-2020

Culturele vakanties

Als kind gingen wij geregeld op vakantie. Mijn moeder werkte in het onderwijs, dus zij had altijd tegelijk met mijn broertje en mij vakantie.

We gingen niet vaak naar een ver land, maar hebben wel heel veel plekken in Nederland en Europa gezien. We gingen vaak naar een bungalowpark, maar zijn ook veel weg geweest met de vouwwagen en later caravan. Ik heb ontzettend goede herinneringen aan deze vakanties en kan oprecht zeggen dat ik veel van Nederland en Europa heb gezien.

Als we gingen kamperen mochten we altijd wel een vriendje of vriendinnetje meenemen die een paar dagen mee mocht of de gehele vakantie. Super leuk was dat altijd. Het is ook altijd goed gegaan met vriendjes en vriendinnetjes op vakantie. Één keer iets minder, maar dat was ook gelijk een wijze les voor ons allen.

Onze vakanties bestonden uit rust, maar ook uit activiteiten. We bezochten bijzondere plekken, dierentuinen, musea etc. Het waren geen vakanties waarbij we dagen op het strand lagen of naast het zwembad.

Ik kan me nog heel goed herinneren dat een vriendin van mij tegen mijn ouders zei ‘ik heb nog nooit zo’n culturele vakantie mee gemaakt als met jullie.’ Het was een andere vakantie dan dat zij gewend was, maar ze deed alles mee en vond het ook leuk. Ze was zo vaak bij ons thuis en ik bij haar, dat we gewoon volledig meedraaiden in elkaars gezin.

Loenense waterval (langste van Nederland)

Ook als we in een schoolvakantie niet op vakantie gingen bezochten we van alles en nog wat. Als kind vonden we het niet altijd even leuk, maar nu kijk ik er met een grote glimlach op terug en ben ik mijn ouders ontzettend dankbaar dat ze ons dit hebben mee gegeven in onze jeugd.

En ik geef het mijn dochters nu ook mee. We zijn al verschillende keren naar het theater geweest, hebben verschillende dierentuinen bezocht, verschillende musea en bijzondere plekken. Waarom? Omdat ik het zelf gewoon ontzettend leuk vind en ik het belangrijk vind om het mijn dochters mee te geven. En tot nu toe vinden ze het ook altijd erg leuk. Ik vind het een verrijking voor hun opvoeding en ik hoop dat zij mij net zo dankbaar zullen zijn als dat ik mijn ouders dankbaar ben.

Geef jij je kinderen ook culturele dingen mee in hun opvoeding? En waarom vind je het wel of niet belangrijk?

Vlinder in dierentuin Burgers Zoo